^blog Sesshin 2014
De eerste keer dat ik een sesshin deed (in 2014) was ik net begonnen met zenmeditatie. Ik deed een beginnerscursus, omdat ik wilde proberen mezelf een beetje tot rust te manen. Ik kon enorm in de fik vliegen als ik vond dat mij onrecht werd gedaan en snapte niet waar dat vandaan kwam. Ik ben een doorgewinterde analytica met een groot zelfreflecterend vermogen en ik wist dat ik dáár dus geen antwoorden meer zou vinden, maar mogelijk op dieper gevoelsniveau wel. Dat bleek te kloppen. De eerste week dat ik begon met mediteren heb ik 3 dagen achter elkaar zitten huilen. Ik ontdekte dat ik een soort van dubbele Calzone, je weet wel zo’n dubbelgevouwen pizza, had gebakken bovenop het stuwmeer van verdriet. Iedere keer als ik in dat verdriet geraakt werd verdedigde ik mij als een ninja. Omdat verdriet maar niet te hoeven voelen. De eerste sesshin was zwaar. Echt freaking zwaar. Mijn gedachten werden niet rustig, mijn lijf deed zeer van het zitten en continu maakten mijn ingewa