^blog Sesshin 2022

Afgelopen week was ik op sesshin (stilteretraite volgens de zentraditie).

“Wat is sesshin? Sesshin is blijmoedig lijden, een mentale marathon, een oefening in concentratie, fitness voor je hoofd, het verleggen van je grenzen én sesshin kan heel erg pijn doen. Pijn omdat je geen escapes meer hebt om de confrontatie met jezelf uit de weg te gaan, als je blijft zitten tenminste. Which I did“, schreef ik al als reflectie op de sesshin van 2019.

Na die sesshin was er ‘iets met een C’, waardoor allerlei groepsactiviteiten werden gecanceld of in een dusdanig andere vorm gegoten dat ik het maar even gelaten heb, dus dit jaar was het alweer 3 jaar later, en oeh, wat heb ik het gemist, realiseerde ik me terwijl ik mijn grenzen aan het verleggen was.

Check de blog >>> Sesshin? Wasdatdan? <<<

Over de sesshin van dit jaar schreef ik voor mijn vrienden het volgende…

“In totaal heb ik afgelopen week zo’n 70 x 25 minuten stil op mijn kussentje gezeten… binnen in de zendo (meditatieruimte) beneden, met vrij zicht op het prachtige landgoed en de kloostertuin, of in de beslotenheid boven, op zolder, met het geluid van de fontein op de achtergrond… buiten, met of zonder extra dekentje, met ’s ochtends de dauwdruppels op het gras, merels binnen tastbereik, een spinnetje dat zich nestelde in mijn haar, ’s middags mijn neus in de volle zon, de laatste avond bij een prachtige volle maan; 6 dagen sprak ik die 20.000 woorden niet en toch heb ik ongelooflijk veel gezegd, maar dan tegen mezelf; alle dagen maakte ik urenlange wandelingen, ’s ochtends, soms in de mist, soms met slechts wat witte wieven in het veld, soms met helder zicht in het donker en altijd bij het opkomen van de zon, ’s middags als welkome break tussen al die keren zitten door; ik zag deze week vossen, ganzen, zwanen, padden, bijen, muggen, hazen, konijnen, vlinders, een ree, honden, paarden, koeien, schapen… een lievebeest op het bidmatje in de kapel… ik hoorde uilen, merels, vinkjes, roodborstjes, spechten en vogels met voor mij onbekende namen, maar niettemin fantastisch gezang; 6 dagen stond ik zonder problemen om 4.30 u naast mijn bed en de laatste 3 dagen was ik zelfs vóór de wekker wakker; 6 dagen nuttigde ik 3 maaltijden zwijgend en zo nóg vaker koffie en thee in stilte… schonken mijn tafelbuurman en ik elkaar glazen water en vingen elkaars vallend bestek… stil en toch samen, samen alleen, alleen samen…; bijna een week was ik niet op social media, deed ik geen promo, verstuurde geen boeken… ik was even vooral online met mezelf.

Het thema was ‘loslaten’ en dat heb ik gedaan. Ik startte wat verward en uit balans, want door een samenloop van omstandigheden ben ik afgelopen maanden nogal getriggerd in oude pijn met een opleving van mijn PTSS tot gevolg. Ik sloot af in alle rust en vrede, want met vertrouwen in mijn hart en mildheid naar wat en wie mij heeft pijn gedaan, omdat ook dat alles vergankelijk is.

‘Nothing is permanent in life. All except for change‘, zingt Stephan Marley* en zo is het.

Dankbaar ben ik, voor de groep, de zenmeester, de entourage én voor mijn eigen beslissing om het leven altijd voor mezelf aan te gaan. Met mijn gezicht naar de zon gedraaid, zodat ik nooit in mijn eigen schaduw hoef te lopen.”

Een prachtige uitspraak van de abt van de abdij van wie wij een inspirerende les kregen is dat een vat slechts gevuld kan worden door één vloeistof. Zorg dus dat het leeg is voordat je het laat vollopen met de vloeistof van jouw keuze.

Dat is wat ik heb gedaan afgelopen week. Dat is wat ik voornemens ben te blijven doen. Door alle drukte heen. Zodat er altijd weer ruimte is om mijn vaten te vullen met waar ik gelukkig van word. Dat is wat ik ook de wereld wens.

©2022SanSchrijft